Met gesloten ogen zit ik daar, tussen de andere vrouwen die ook naar de godinnencursus zijn gekomen, sommige kende ik al en met anderen heb ik twee weken geleden kennis gemaakt. De stem van Anke voert ons naar een mooie plek die we zelf mogen uitkiezen…………… ik ben in een bos… met prachtige kleuren…. de stem van Anke hoor ik nauwelijks meer….. waar moesten we naar opzoek… ik heb het niet gehoord, teveel in beslag genomen door de schoonheid van deze plaats, dit wonderschone bos. Het zachte mos onder mijn voeten, het diffuse licht, zon, nevel, herfst. De lucht is fris, maar niet koel en de geuren zijn heerlijk, het is fijn om daar te zijn, Hier blijf ik, hier ga ik nooit meer weg. Genietend van de omgeving neem ik alles in mij op, ik weet alles over deze plek, ook dat ik er niet alleen ben en dan heb ik het niet over de kleine dieren die hier ook rondkruipen en rondhuppelen of vliegen en die allemaal perfect in de omgeving passen. Ik voel een aanwezigheid die niet bedreigend is in de eenzaamheid van deze plek. Op de een of andere manier weet ik dat deze aanwezigheid juist voor de bijzondere sfeer op deze plek zorgt alsof zij en de sfeer een zijn, Als ik me omdraai zie ik haar staan, ze is prachtig, gekleed in de kleuren van het bos, goud, brons, groen, haar haren rood. En ik zie er hetzelfde uit, gekleed in dezelfde kleuren, hetzelfde rode haar, wij zijn hetzelfde. Zij is Flora en ik ben haar priesteres, ik hoor het mijzelf zeggen. Ze slaat haar arm om mijn schouders en laat me een paar taferelen uit de toekomst zien, ze kijkt me aan, met die stralende lach en zegt, zie je wel alles komt goed.
Ik heb mijn godin gevonden,
Tales of an ordinary witch 