Bewust

Dat ik een echte solitaire heks ben, daar ben ik me al redelijk lang van bewust. De behoefte om alleen te werken is altijd groter geweest dan om in groepen te werken. Groepen vind ik sowieso iets voor vieringen, want vieren doe je veel beter samen met anderen dan alleen. En eigenlijk vind ik het ook niet vervelend om met een groep aan een maatschappelijke kwestie te werken, maar voor persoonlijk werk of werk voor dierbaren ben ik het liefste alleen of heel soms met één enkele andere.

Hoewel ik nooit een coven uitgeprobeerd heb, heb ik wel verschillende andere dingen uitgeprobeerd. Jaarfeestengroepen, studiegroepen, vrouwencirkels om te praten, vrouwencirkels die met magie werkte, rituelen met vrienden onder elkaar, godinnencursus, open jaarfeesten, workshops in allerlei soorten, festivals met workshops, heksencafé’s, picknicks en andere magische ontmoetingen. Ondertussen ben ik me steeds meer bewust geworden waar ik van houd en waar ik niet zoveel om geef.

Voor mij is de ontmoeting met anderen het belangrijkste, luisteren en ruimte geven aan de verhalen van anderen, zelf ook iets vertellen. Hoewel ik vroeger graag zelf aan het woord was, bevalt het luisteren me nu steeds meer en meer. En de sfeer moet beslist ongedwongen zijn, met ruimte voor iedereen die aanwezig is. Ik hou van dansen, zingen, samen creatief zijn en van trance reizen en napraten. Ik heb geen hekel aan gezamenlijke rituelen, maar ik hou de persoonlijke dingen waar we magisch werk voor doen altijd oppervlakkig en algemeen. Maar als het voor een maatschappelijke kwestie is, of iemand die we allemaal kennen dan kan ik wel samen de diepte ingaan door het gezamenlijke belang en de verbondenheid. Ik geniet van het samen zijn en van wat we met elkaar delen en vieren.

Wat ik fijn vind aan het solitair werken is dat ik altijd bij welke maanstand dan ook wel een tijd kan vinden om me even terug te trekken en mijn werk te doen. Dat bijna alles waarvan ik spontaan beslis dat ik het nodig heb voorhanden is. Dat ik me in mijn eentje veel beter kan focussen en bijna constant geconcentreerd en gefocust ben, zodat ik soms in trance kan werken, wat mijn beleving en ervaring verdiept en waardoor de magie sterker is en beter gericht. En bijna altijd geeft het meer energie dan dat het kost. Jammer is alleen dat ik nu geen tuin heb en dat ik het buitenwerken en vuurtjes stoken best wel mis.

Mijn leven is momenteel zo druk, dat ik zelfs het gewoon even alleen zijn mis. Ik ben me daarvan bewust, maar ik kies nu even voor andere dingen en probeer de korte momenten alleen en zonder taken zo goed mogelijk te besteden, door meditatie en schrijven. Schrijven voor mezelf maar bijvoorbeeld ook dit stukje. Want hoewel ik al een tijdje bezig ben met de groepsactiviteiten wat te beperken en ik zeker niet van plan was aan nieuwe activiteiten deel te nemen, heb ik dat gisteren toch gedaan. Een vrouwencirkel, en echt er was niets op aan te merken, het was gezellig, vertrouwd, niet oppervlakkig, leuke gesprekken met leuke mensen, lekker eten en zelfs nog fijn even naar buiten, ik heb echt wel genoten. En de anderen is het ook goed bevallen. Zo goed dat ze het nu wel elke maand willen gaan doen, terwijl ik eigenlijk blij was met het plan dat het eens in de drie maanden zou zijn. Dus nu ben ik aan het denken, wat het voor mij betekend om in die groep te zijn, wat ik eruit haal en aan toevoeg. En of ik daar wel elke maand een dag met mijn Lief waar ik ook graag mee samen ben voor op wil offeren. Maar bovenal spookt de vraag door mijn hoofd, hoeveel behoefte ik werkelijk heb aan dat samen met een groep? En eigenlijk weet ik daar nog geen antwoord op.

 

Elke dag een foto 2

 

Een altaar voor mezelf, dat moet wel iets bijzonders worden, niemand ken mij zo goed als ik, weet zo goed waar ik van houd. Maar ik weet ook dat ik voor mezelf ook weleens second best kies, of eigenlijk soms ook weleens mijn beurt oversla, omdat het niet kan of even niet zo uitkomt. Ik vind dat ook helemaal geen probleem, maar met een altaar voor mezelf is het even anders. Dus koop ik geen plastic spiegeltje omdat het er wel geinig maar ook wel heel erg nep uitziet. En ook de slinger met elektrische lampjes laat ik liggen, voorlopig dan. Want de stof die ik uitkoos om mee te draperen is dan wel mooi, maar ook erg brandgevaarlijk. Ik moet dus goed uitkijken met kaarsen branden en er steeds bij blijven. De zilveren kaars heb ik in een andere kandelaar gezet, ik hou van deze kandelaar. En ik houd van de kleuren van de stoffen, ze passen ook nog eens goed bij dit jaargetijde.

Het beeldje koos ik omdat het voor mezelf symbool moet staan, het heeft een open ontvangende houding, zodat ik alles kan ontvangen en aannemen wat ik voor mijzelf op dit altaar ga plaatsen. Ik heb het op het doosje gezet omdat het doosje de hoge zetel voor moet stellen waar de zieneressen vroeger op zaten als zij in trance gingen. Trance vind ik een fijne werkvorm en het liefste zit ik daarbij op een meditatiekussen, ook een soort verhoging. Ik zie of weet wel dingen, maar ik heb het nooit ontwikkelt, ik ben er altijd tevreden mee geweest dat ik bij gevaar gewaarschuwd werd. Toch vind ik de symboliek van Volva op de hoge zetel prachtig. Op de windrichtingen heb ik de houtenschijfjes met de elementen gelegd die ik een poosje terug gemaakt heb. Een libelle mag op een altaar voor mij zelf niet ontbreken, ik ben er mijn leven lang al door gefascineerd. Ze heeft nooit als boodschapper voor me gefungeerd, maar ze hoort toch bij mij.

Lig het voor de hand? Paars is een lievelingskleur van mij! Ik versierde deze kaars gisteren speciaal voor mijn altaar, deze afbeelding van de godin vind ik prachtig, zo simpel en toch weet iedereen waar het voor staat. Naar mijn idee is de kaars iets over de top, maar dat vond ik voor een keertje wel leuk, ik heb er lekker veel bloemen opgeplakt. De standaard is nog leeg, maar moest er echt al staan, ik weet nog niet wat daar gaat komen, we zien het wel. Wat voor mij opvallende dingen zijn op dit moment is allereerst dat ik op moet passen met vuur en op de tweede plaats dat ik moet onderzoeken wat de symboliek van de hoge zetel voor mij inhoud.

-wordt vervolgd-

 

In afzondering

Een vriend van ons woont op een recreatiepark, de meeste huisjes worden daar het hele jaar door gewoon bewoont door hun eigenaren. Maar er zijn ook aardige buren die meerdere huisjes hebben die ze verhuren. Als we bij hem op bezoek gaan maken we er meestal een weekend van en huren we zo’n huisje. De laatste keer was met de volle maan van augustus. En toen borrelde bij mij een oud verlangen naar boven. Ik wilde graag eens voor een dag of drie helemaal afgezonderd in de natuur doorbrengen, met volle maan. En dit leek mij wel een geschikte locatie. ‘Mijn’ huisje staat aan de bosrand, de enige mensen die ik daar weleens zie passeren zijn de mensen die hun hond uitlaten aan de andere kant van de sloot en dat zijn er niet zoveel. En aangezien de meeste mensen daar ook gewoon een baan hebben verwacht ik wel daar tamelijk alleen te zijn. En de mensen die er wel zijn weten dat ik voor het isolement kom. Het worden alleen geen drie dagen maar vijf, een iets grotere beproeving dus. Ik ben er niet bang voor, het enige waar ik nu bang voor ben is dat die vijf dagen misschien niet genoeg zijn voor wat er allemaal op mijn verlanglijstje staat. Met de volle maan van oktober ga ik mijn wens uitlaten komen.

Geen tijd, geen internet, geen radio en tv. Zo min mogelijk telefoon verkeer, zeker de eerste dagen. Al heb ik wel belooft te sms-en hoe het met mij gaat. Slapen tot ik vanzelf wakker wordt en naar bed gaan als ik moe ben. Eten als ik honger heb. Drinken als ik dorst heb. Mijn eigen ritme vinden. Schrijven, tekenen, denken, ontspannen, mediteren, trance  een maanfeest vieren en ook een jaarfeest, alleen. Opzoek gaan naar de antwoorden op mijn wel en niet uitgesproken vragen. Onderzoeken waar alle verandering toe gaat leiden. Pad vinden, web weven. Zijn.

Ik weet niet wat er zal gebeuren en hoe ik mezelf tegen kom. Of het fijn zal zijn of juist niet, maar ik ga het wel doen. Ik weet niet of het me zal veranderen en op welke manier, het voelt heel speciaal aan om dit te gaan doen. Ik kijk er echt naar uit. Hoe dan ook, een wens komt uit.

 

Mijn reis met uil

Dit blogje is al eerder gepubliceerd toen ik nog bij blogger blogde. Ik heb besloten om mijn bloggerblogs te verwijderen, maar deze wil ik graag bewaren, vandaar dat ik hem nogmaals plaats.

T. Maes

De eerste keer dat ik met de voorchristelijke religie in aanraking kwam, moet ik zo’n jaar of acht geweest zijn. Ik zat in de derde klas. En mijn meester kon daar prachtig over vertellen. Als hij vertelde hing ik aan zijn lippen. Hij vertelde over de Germaanse goden, die niet allemaal van die lieverdjes bleken te zijn en die met strijdwagens langs de hemel reden. En ik met mijn fantasie zag het allemaal zo voor me, hoe Donar  en Wodan met hun door niet zulke voor de hand liggende dieren getrokken wagens langs de hemel reden en hoe Donar met zijn bliksemschichten gooide als het onweerde. Hij heeft daarmee een onvergetelijke indruk op mij gemaakt. Vaak staarde ik naar de hemel om toch maar iets te kunnen waarnemen mochten ze toevallig langskomen. Dat het allemaal niet zo normaal was dat er in die tijd met zoveel verve over gesproken werd op mijn christelijke school, ontging mij totaal. Mijn meester was een buitenbeentje in die tijd of eigenlijk denk ik dat hij dat altijd wel geweest is. Zijn haren werden steeds langer, hij zag er uit als een echte hippie met baard en al. Het moet na een ouderavond geweest zijn, toen mijn vader zei dat de opgezette uil die in de vensterbank stond en die ik altijd in zijn nek kriebelde als ik voor het raam naar buiten keek, naar de meester zou verhuizen. En dat wij hem dat weekend gingen brengen. Toen bleek dat de meester wel op een hele bijzondere plek woonde. Toen we uit de auto stapte moesten we allereerst langs een chocoladefabriek, waar het zo eind december vol stond me chocolade paashazen, best wel een schok voor een klein meisje, die pas het volgende jaar zou ontdekken, dat Sinterklaas niet meer in leven was. Daarna kwamen we langs allerlei woonwagens en in één daarvan woonde de meester met zijn vrouw. Pap en ik hadden een gezellige middag bij de meester maar ik vond het wel jammer dat mijn maatje de uil daarachter bleef. Als ik terug dacht aan mijn meester van de derde klas zag ik hem altijd met de uil.

Jaren later had ik een vriendin, Ineke. Ze kwam boven mij wonen, het was zo’n oude woning waar je de trap en de voordeur deelde. Ze was een jaar ouder dan ik en ik was drieëntwintig. Ciska had al veel meegemaakt, je kon absoluut niet zeggen dat haar leven zonder zorgen was. Maar het tij leek nu te keren, ze kreeg een nieuwe vriend die bij uitzondering eens een keertje goed voor haar was. Ik ging naar Corfu en zij vroeg me een uiltje voor haar mee te nemen, want die verzamelde ze. Ik  kocht een mooi koperen uiltje voor haar die een eren plaatsje van haar kreeg. En toen werd ik zwanger en zij gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. Zo wreed, jaren was ze met haar buikklachten door de dokter van het kastje naar de muur gestuurd, jaren had hij gezegd spastische darmen. Ik had haar min of meer gedwongen om een uitstrijkje te laten maken. De uitslag kwam en alles was goed, niets aan de hand. Na twee weken belde de assistente, dat de uitslag mogelijk verwisseld was en dat het opnieuw gedaan moest worden. Nu duurde het heel lang voor er een uitslag was en zo kreeg ze te horen, de dokter ging op vakantie en ze moest maar contact opnemen, met de vervanger. Die vervanger bleek dus mijn huisarts te zijn. Wij begrepen elkaar vaak totaal niet, maar door wat hij voor Ineke heeft gedaan, hoe hij het haar vertelde en haar opving is hij voor eeuwig in mijn achting gestegen. Goh daar zaten we dan in het ziekenhuis, ik met mijn blije zwangere buik te midden van die vrouwen voor wie die droom vervlogen was. Vlak voor de bevalling verhuisde wij naar een nieuwe woning twee blokken verder op. Ik kreeg een dochter en negen maanden later werd Ineke nog gezond verklaard, toch ging ze nog naar een verpleeghuis omdat ze zo verzwakt en vermagerd was door de bestraling en ze moest aansterken. Wij gingen op vakantie.

Toen we terug kwamen van vakantie en de auto parkeerde, werd mij portier open gerukt, de zus van Ineke in tranen. Ineke was die nacht overleden, haar darmen waren door de bestraling geperforeerd. Ik had de hele terugweg een onverklaarbare en heftige pijn in mijn buik gehad. Na de begrafenis, gaf haar moeder mij het uiltje terug. Ineke is 27 jaar geworden.

Dit jaar Sjamanistisch festival met Laura, na een geweldig klankconcert en een hele fijne workshop over seidh, gingen we naar de workshop, Krachtdieren in tatoeages. Eigenlijk wilde we naar een andere workshop maar die werd niet op dat tijdstip gegeven. Er werd wat gepraat over wie een tatoeage had en waarom, waarnaar de workshop begeleider heel emotioneel over zijn eigen tatoeage begon, een nogal onsamenhangend geheel waarin niet veel meer duidelijk werd dan dat de man nog steeds hevig geëmotioneerd was over zijn queeste, waarin de tatoeage tot hem gekomen was. Wij moesten gaan liggen voor een trance reis er werd getrommeld en op een gegeven moment werd er gezegd dat we opzoek moesten gaan naar ons krachtdier, geen inleiding of begeleiding niks. Ik besloot dan maar om terug te gaan naar de seidhmoeders waar ik in mijn vorige workshop was geweest, toen had ik me alleen aan hen voorgesteld en ze hadden mij gezegd dat er altijd een plekje voor mij was om bij hen te zitten. Alsof ze me verwachten stonden ze me aan de rand van het bos op te wachten en langzaam liepen we terug naar het huisje terwijl we over mijn opdracht praatten. Zou het dit kunnen zijn of dat vroeg ik over de dieren waar ik me speciaal toe aangetrokken voelde, er werd een beetje over gekeuveld, maar geen van de dieren leek overtuigd mijn krachtdier te zijn. Toen we op het pleintje kwamen en ik net weer een dier wilde voorstellen, kwam er een uil aangevlogen die meteen tot mij sprak, ‘Ik kom altijd bij je terug’, zei de uil. En opdat moment viel ik net als Alice in Wonderland een diep en donker gat in, langs al mijn ontmoetingen met uil, mijn opgezette uil, de uilen in dierentuinen, het uiltje van Ineke, de uilen in wildparken, de pluchen uil die ik gevonden had, de houten uil in Eppenbrunn en langs mijn laatste ontmoeting met uil die in een week tevoren had plaats gevonden en die behoorlijk emotioneel was geweest, en weer zei uil ik kom altijd bij je terug. Ik raakte helemaal overstuur en intussen stroomde de tranen over mijn gezicht. Dan kunnen jullie nu terug komen hoorde ik een stem. Niks geen terugreis naar waarvan ik was gekomen, gewoon plotsklaps terug. Ik werd verder aan mijn lot overgelaten, wat natuurlijk niet fijn was, juist omdat het in een groep met onbekende mensen gebeurde had ik even behoefte aan wat steun, maar helaas het mocht niet zo zijn. De ervaring die ik had was naast behoorlijk pijnlijk toch ook heel waardevol geweest.

Een week eerder. Een lief en dapper vriendinnetje van mij, net zo oud als mijn jongste dochter had een moeilijke beslissing genomen, een beslissing die alles zou veranderen, die de wereld deed instorten. Ze had genologisch onderzoek laten doen om te weten of de vreselijke ziekte die haar moeder en haar oma had getroffen ook haar zou treffen. Alzheimer op jonge leeftijd. Een week voor mijn trancereis zou de uitslag komen. Ik vroeg haar of ik een altaar voor haar mocht maken, en zij voelde zich vereerd. Ik maakte mijn altaar en zette er dingen op die symbool stonden voor wat ik haar toewenste. Een fossiele schelp… voor ouderdom. Ik wilde het zo graag, maar ik geloofde het zelf niet. Toch moest ik het doen. De uitslag was vernietigend. Ik haalde de schelp van het altaar en ik verving het door het koperen uiltje dat ik ooit aan Ineke had gegeven. Want mijn vriendin is ondanks haar jonge jaren zo wijs en wijsheid zou ze nodig hebben, met deze uitslag. Opeens gingen onze gesprekken over totaal andere onderwerpen dan voorheen.  Ik wilde haar over mijn trancereis vertellen en mijn ontmoeting met uil, maar wel in een echt gesprek, waarin ik haar zou kunnen aanraken en omhelzen. We hadden dat ook al gepland dat ze een weekend zou komen logeren, maar helaas kwam ik in het ziekenhuis terecht en ons weekend ging niet door. Nog steeds had ik het niet verteld. Maar omdat ik dit verhaal wilde afschrijven besloot ik om het uiteindelijk toch via internet te vertellen, want ik wilde haar toestemming om het te publiceren. Op een geven moment zei ik haar, ‘weet je uil beschermt mij, maar hij beschermt jou ook.’ Ze vertelde me dat ze dat wist, want jaren terug had ze over uil gedroomd. Uil die haar een brief kwam brengen die ze niet kon lezen. De droom ging vooraf aan de dag waarop ze hoorde dat haar moeder ziek was en zou sterven. Uil hoort blijkbaar bij de moeilijke en belangrijke dingen in mijn leven. Hij steunde mij al voor ik het zelf wist.

Uil komt altijd bij mij terug, ik heb vaak gedacht wat ik zou kunnen doen om de uil van mijn meester terug te kunnen krijgen en hoe het nu met hem gesteld is. De man moet toch een behoorlijke leeftijd hebben en ik kan hem niet via internet traceren. Maar ach in gedachten is uil heel vaak bij mij, dus eigenlijk is hij al terug.